Κινητικότητα στο Αλιβέρι και στον Αστακό (και βανδαλισμοί στο Μαντούδι)

Σε κινήσεις ξεμπλοκαρίσματος της υπόθεσης της μονάδας φυσικού αερίου, στο Αλιβέρι, προχωρά η ΔΕΗ, όπως είχαμε γράψει και σε προηγούμενο σχόλιό μας. Μία από αυτές ήταν η τροποποίηση της άδειας παραγωγής, από 360 – 400 MW, σε 370 – 430 MW, έτσι ώστε να νομιμοποιείται η ανάθεση του έργου, που προβλέπει κατασκευή μονάδας 427 MW. Ήδη, προαναγγέλλεται η θετική ανταπόκριση της ΡΑΕ, σε χρόνο ασυνήθιστο, στη σχετική αίτηση της ΔΕΗ., ενώ ο κ. Μυτιληναίος (βασικός μέτοχος της ΜΕΤΚΑ, που έχει αναλάβει την κατασκευή) παραπέμπει στο τέλος Αυγούστου για τα νεότερα στο θέμα της εμπλοκής της κατασκευής της μονάδας, εκθειάζοντας ταυτόχρονα τη ΔΕΗ. Το μεγάλο αγκάθι, πάντως, παραμένει το θέμα της τροφοδοσίας της μονάδας με φυσικό αέριο.

 

Στον Αστακό, εξελίξεις δρομολογούνται στο ιδιοκτησιακό ζήτημα του λιμανιού και της ΝΑ.ΒΙ.ΠΕ.. Δεν είναι, ακόμη, σαφές αν οι εξελίξεις αυτές θα επηρεάσουν την υπόθεση της λιθανθρακικής μονάδας, που επιδιώκεται να κατασκευαστεί στην ίδια περιοχή από την ιταλική EDISON. Είναι γνωστό, πάντως, ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που συναντά η συγκεκριμένη επένδυση είναι ο χαρακτήρας της περιοχής σαν ΝΑ.ΒΙ.ΠΕ.. Παραθέτουμε δημοσίευμα, από την ιστοσελίδα capital.gr.

 

“Ανοίγει πλέον, μετά την ουσιαστική διευθέτηση της εκκρεμότητας με την ΑΕΓΕΚ και τη συμμετοχή στρατηγικού επενδυτή σ’ αυτή, ο δρόμος για τη πώληση του project που αφορά το λιμάνι και τη βιομηχανική περιοχή στο Πλατυγιάλι Αστακού, έργο που διεκδικεί ο επιχειρηματίας Βασίλης Κούτσης σε συνεργασία με αμερικανοβρετανικά funds. 

 

Οι πιστώτριες τράπεζες της ΑΕΓΕΚ, οι οποίες στα τέλη του 2007 απέκτησαν τον έλεγχο της ΝΑ.ΒΙ.ΠΕ. Αστακού, έναντι μείωσης κατά 125 εκατ. € των υποχρεώσεων της κατασκευαστικής εταιρείας, πρόκειται σύντομα να ξεκινήσουν τις τελικές διαπραγματεύσεις για τη μεταβίβαση του έργου με στόχο η σχετική συμφωνία να «κλείσει» μέσα στο φθινόπωρο. 

 

Σημειώνεται ότι οι συζητήσεις για την πώληση της ΝΑΒΙΠΕ είχαν «παγώσει» το τελευταίο διάστημα, καθώς βασική προτεραιότητα των προσωρινών ιδιοκτητών του έργου ήταν η διάσωση της ΑΕΓΕΚ. Έτσι, μετά τη συμφωνία με τον κατασκευαστή κ. Γιάννη Μαρούλη για τη συμμετοχή του στο μετοχικό κεφάλαιο της ΑΕΓΕΚ, οι πιστώτριες τράπεζες κινούν εκ νέου τις διαδικασίες για την πώληση του σημαντικού αυτού περιουσιακού στοιχείου που απέκτησαν από την ιστορική τεχνική εταιρεία. Μάλιστα, όπως αναφέρουν σχετικές πληροφορίες, το τίμημα για τη μεταβίβαση της εν λόγω συμμετοχής (90% στην εταιρεία Astakos Terminal Α.Ε. που έχει την κυριότητα της ΝΑΒΙΠΕ και 50 % στην εταιρεία  Akarport ΑΕ που κάνει τη διαχείριση) θα κινηθεί μεταξύ 180 και 200 εκατ. €. 

 

Βασικός διεκδικητής της ΝΑΒΙΠΕ Αστακού, όπως έχει αποκαλύψει το Capital.gr εδώ και περίπου ένα χρόνο, είναι επιχειρηματικό σχήμα με επικεφαλής το σημερινό διευθύνοντα σύμβουλο και μέτοχο της εταιρείας Akaport κ. Βασίλη Κούτση, ο οποίος παράλληλα κατέχει μέσω της εταιρείας ΣΥΜΕΤ ΑΕ και το 10% της Astakos Terminal ΑΕ. 

 

Στο σχήμα αυτό, σύμφωνα με πληροφορίες, συμμετέχουν ένα βρετανικό και ένα αμερικάνικο fund που ειδικεύονται σε επενδύσεις ανάλογου είδους με αυτό της ΝΑΒΙΠΕ.” 

Βανδαλισμοί στο Μαντούδι

 

Με ανακοίνωσή του ο Σύλλογος περιβάλλον και πολιτισμού δήμου Κηρέως καταγγέλλει την καταστροφή υλικού του συλλόγου.

 

Παραθέτουμε τη σχετική ανακοίνωση.

 

«Αγνωστοι» κατέστρεψαν την νύχτα όλους τους πίνακες ανακοινώσεων του Συλλόγου Περιβάλλον και Πολιτισμός του Δήμου Κηρέως  στην πλατεία Μαντουδίου. Στόχος τους ήταν προφανώς ο αγώνας  κατά λιθάνθρακα,  αλλά θύματα του μένους τους ήταν και η εκστρατεία του συλλόγου για εθελοντική δασοπροστασία (βλέπε φωτογραφία). Ο σύλλογος πιστεύει στην πολυφωνία και το διάλογο και καταδικάζει την επιχειρούμενη επιβολή φίμωτρου και εκφοβισμού της κοινωνίας με τέτοιου είδους βανδαλισμούς.  Οι 4 πίνακες που καταστράφηκαν θα αντικατασταθούν άμεσα με ισαρίθμους.

  

Και πάλι για το μύθο του φθηνού λιθάνθρακα

Βασικό στοιχείο της επιχειρηματολογίας υπέρ του λιθάνθρακα, αποτελεί ο μύθος του φθηνού καυσίμου. Δυστυχώς, για τους υποστηρικτές του η πραγματικότητα άλλα δείχνει. Αλιεύσαμε και παραθέτουμε σχετικό άρθρο από την ιστοσελίδα energia.gr:

“Εδώ και έναν περίπου χρόνο επικρατεί έντονη ανησυχία αναφορικά με τις ολοένα αυξανόμενες τιμές του φθηνού λιθάνθρακα ενώ όλο και πιο συχνά παρατηρείται στην αγορά, λόγω διαφόρων συγκυριών, στενότητα στις προσφερόμενες ποσότητες παγκοσμίως, εκτινάσσοντας έτσι τις τιμές σε ακόμα πιο υψηλά επίπεδα. Ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο ο λιθάνθρακας, ενώ η τιμή του στα χρηματιστήρια της Ασίας ήταν γύρω στα 60 δολάρια ανά τόνο, έχει σημειώσει τεράστια άνοδο, φθάνοντας στα τέλη Ιουνίου κοντά στα 180 δολάρια τον τόνο σημειώνοντας δηλαδή μια αύξηση της τάξεως του 200%. Αυτές μάλιστα οι έντονες διακυμάνσεις και η συνεχιζόμενη άνοδός στις τιμές του λιθάνθρακα έχουν προκαλέσει ζωηρό ενδιαφέρον σε πολλούς επενδυτές έτσι ώστε να αποκομίσουν αυτοί όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη από αυτήν την πορεία συντελώντας έτσι στην διατήρηση έντονων κερδοσκοπικών τάσεων.

Βέβαια, πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η τιμολογιακή πολιτική την οποία εφαρμόζει η Κίνα είναι ο κύριος υπεύθυνος για την υπερβολική αυτή άνοδο των τιμών σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η Κίνα είναι ένα κράτος με τεράστια αποθέματα ορυκτών καυσίμων ενώ το 80% περίπου της ηλεκτροπαραγωγής της ικανότητας βασίζεται στον λιθάνθρακα. Εντούτοις, ενώ τα προηγούμενα χρόνια εξήγαγε σημαντικό μέρος της παραγόμενης ποσότητας, αντίθετα τους τελευταίους μήνες με την ενεργειακή κρίση να φτάνει στο κατακόρυφο, έχει καταλήξει να είναι πλέον καθαρός εισαγωγέας (net importer) λιθάνθρακα.

Αυτό ήταν αποτέλεσμα, αφενός της όλο και αυξανόμενης ζήτησης για ενέργεια, όσο και του γεγονότος ότι η κινεζική κυβέρνηση δεν έχει δώσει τα απαραίτητα τιμολογιακά κίνητρα στους παραγωγούς λιθάνθρακα έτσι ώστε αυτοί να παράγουν περισσότερες ποσότητες. Η αιτία της πολιτικής αυτής επιλογής ήταν η πολύμηνη εγχώρια διαμάχη κατά τους χειμερινούς μήνες μεταξύ παραγωγών και εταιρειών κοινής ωφελείας αναφορικά με την τιμή στην οποία θα έπρεπε η εταιρείες να αγοράζουν το καύσιμο. Ως συνέπεια της παραπάνω διαμάχης, ήταν η παρέμβαση της κινεζικής κυβέρνησης, διατάσσοντας τους παραγωγούς να σταματήσουν τα «παζάρια» με τις εταιρείες και να πωλήσουν τον λιθάνθρακα σε καθορισμένες τιμές οι οποίες όμως δεν ενθαρρύνουν περαιτέρω επενδύσεις για την ανάπτυξη της παραγωγής. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να υπάρξει μια γενικότερη στενότητα στην αγορά λιθάνθρακα όχι μόνον στην Κίνα αλλά και σ’ ολόκληρη την Ασία εκτινάσσοντας έτσι τις τιμές στα ύψη.

Σύμφωνα με τον κ. Francisco Blanch της συμβουλευτικής εταιρείας Merrill Lynch, η τιμή του λιθάνθρακα δεν πρόκειται να μειωθεί στο άμεσο μέλλον αλλά αντίθετα αναμένεται ακόμα μεγαλύτερη άνοδος, δεδομένης μάλιστα και της μεγαλύτερης ζήτησης που θα προκύψει απ’ τις αυξημένες ανάγκες του χειμώνα, η οποία μπορεί να ωθήσει τις τιμές στα 250 δολάρια ανά τόνο μέσα στους επόμενους τρεις μήνες. Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από το γεγονός ότι ο λιθάνθρακας είναι ένα καύσιμο με μεγάλη ανελαστικότητα στην ζήτησή του δεδομένου ότι δεν μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να αντικατασταθεί από ένα άλλο καύσιμο το οποίο θα είναι το ίδιο φθηνό και ταυτόχρονα αποτελεσματικό κυρίως για τις ενεργειακές ανάγκες των αναπτυσσόμενων χωρών. Ήδη παγκοσμίως, κατασκευάζονται ή βρίσκονται στο στάδιο του σχεδιασμού μία πληθώρα θερμοηλεκτρικών μονάδων με καύση λιθάνθρακα ενώ ο ίδιος περίπου ρυθμός ανάπτυξης λιθανθρακικών μονάδων πρόκειται να συνεχιστεί και στο μέλλον.

Βέβαια, ενώ η αυξανόμενη ζήτηση για λιθάνθρακα και η συνεχώς ανοδική πορεία της τιμής του θα έπρεπε να οδηγήσει σε μια ώθηση των επενδύσεων στον τομέα της παραγωγής που όμοιά της δεν θα είχε ξανασυμβεί ωστόσο η παραγωγή παραμένει στα ίδια επίπεδα χωρίς να είναι δυνατόν να ικανοποιήσει αποτελεσματικά την ζήτηση. Έτσι, Η Ινδονησία επί παραδείγματι ή η Νότιος Αφρική αλλά και η Πολωνία που αποτελούν κράτη με μεγάλη παραγωγή λιθάνθρακα, προσπαθούν πρώτα να ικανοποιήσουν την εγχώρια αγορά και τις τεράστιες ανάγκες σε παραγωγή ηλεκτρισμού μειώνοντας τις εξαγωγές τους και δημιουργώντας μια σφιχτή παγκόσμια αγορά που ωθεί ακόμα περισσότερο τις τιμές προς τα πάνω.”

 

Πολλές φορές, επίσης, έχουμε αναφερθεί στην υπόθεση της εξοικονόμησης ενέργειας, σαν το πιο σημαντικό στοιχείο στην προσπάθεια ελέγχου των συνεχώς αυξανόμενων απαιτήσεων σε ηλεκτρική ενέργεια. Μια υπόθεση που δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα την ελληνική πολιτεία. Παρόλο, που η διεθνής εμπειρία προσφέρει αρκετά παραδείγματα, όπως το πρόσφατο της Ισπανίας. Παραπέμπουμε στη σχετική ειδησεογραφία.

 

Μέτρα για τους εργαζόμενους στο λιγνίτη …. με ρυθμό χελώνας

Είναι, ίσως, γνωστή σε πολλούς η προσφυγή (4/4/2005) του ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα δικαιώματα του ανθρώπου (ΙΜΔΑ) στο Συμβούλιο της Ευρώπης, κατά του ελληνικού κράτους, για μια σειρά ζητήματα που σχετίζονται με την εκμετάλλευση του λιγνίτη.

 

Το ΙΜΔΑ στην προσφυγή του (αρ. 30/2005, “η Προσφυγή”), υποστήριξε ότι το Κράτος παραβίασε κατ’ αρχήν το άρθρο 11 του Χάρτη (Δικαίωμα για Προστασία της Υγείας), διότι δεν προέβλεψε τις βλαβερές συνέπειες στο περιβάλλον από την εκμετάλλευση του λιγνίτη, ούτε ανέπτυξε στρατηγικές πρόληψης και καταπολέμησης των κινδύνων για την υγεία των πληθυσμών που ζουν στις περιοχές εκμετάλλευσής του. Το ΙΜΔΑ υποστήριξε επίσης ότι το Κράτος παραβίασε το άρθρο 3§§1 και 2 του Χάρτη (Δικαίωμα για Ασφαλείς και Υγιεινές Συνθήκες Εργασίας), διότι δεν έχει καθιερώσει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο το οποίο να εγγυάται την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων στα λιγνιτωρυχεία, ούτε έχει λάβει αποτελεσματικά μέτρα εφαρμογής της σχετικής νομοθεσίας. Κατά το ΙΜΔΑ, το Κράτος παραβίασε επίσης το άρθρο 2§4 (Δικαίωμα για Δίκαιες Συνθήκες Εργασίας), διότι δεν έχουν προβλεφθεί για τους εργαζομένους μείωση της διάρκειας εργασίας ή συμπληρωματικές άδειες με αποδοχές, όπως το άρθρο απαιτεί.

 

Την 10η Οκτωβρίου 2005 η Επιτροπή απέρριψε τις ενστάσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης κι έκρινε την Συλλογική Προσφυγή παραδεκτή, θέτοντας σε κίνηση τη διαδικασία εξέτασης της ουσίας της. Την 6η Φεβρουαρίου 2007 η Επιτροπή αποφάσισε επί της ουσίας της υπόθεσης, καταλήγοντας ότι υπάρχει παράβαση από το Κράτος των άρθρων 11, 3§2 και 2§4 του Χάρτη, ενώ δεν δέχτηκε παράβαση του άρθρου 3§1.

 

 

(Διαβάστε μια εκτεταμένη περίληψη της απόφασης)

Μια πρώτη δικαίωση του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για την υλοποίηση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης ήρθε από το Υπουργείο Απασχόλησης, παρόλο που οι ρυθμοί συμμόρφωσης με την απόφαση ακολουθούν αυτούς της χελώνας.

Συγκεκριμένα το Υπουργείο Απασχόλησης, με έγγραφο προς τη βουλή, κάνει γνωστές (για πρώτη φορά) τις προθέσεις του Υπουργείου για “χορήγηση πρόσθετων ημερών διακοπών” στους εργαζόμενους που απασχολούνται στο λιγνίτη σε εφαρμογή της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Για το θέμα, το συνδικάτο εργαζομένων στην ενέργεια “Εργατική αλληλεγγύη” εξέδωσε σχετική ανακοίνωση.