Δριμεία κριτική έχει δεχτεί το σχέδιο του Γενικού πλαισίου χωροταξικού σχεδιασμού του ΥΠΕΧΩΔΕ, το οποίο εγκρίθηκε από την κυβερνητική επιτροπή και οδεύει για ψήφιση στη Βουλή. Περιβαλλοντικές οργανώσεις, μάλιστα, έχουν ζητήσει την απόσυρση και την αναδιαμόρφωσή του. Στα όσα έχουν καταλογιστεί στο συγκεκριμένο σχέδιο, θα πρέπει να προστεθεί και η αντιμετώπιση του τομέα της ενέργειας, μια πλευρά που ελάχιστα έχει φωτιστεί.Μέχρι πρόσφατα, το ΥΠΕΧΩΔΕ επιχειρούσε, και μέχρι ενός σημείου το κατάφερε, να μείνει έξω από τη δίνη των αντιδράσεων κατά του λιθάνθρακα, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι δεν υιοθετεί μια τέτοια εξέλιξη. Με την τελική, έστω και γενικόλογη, διατύπωση του γενικού χωροταξικού πλαισίου, αναγκάζεται να εκτεθεί και να αποδείξει την πλήρη συμμόρφωση στη γενική κυβερνητική κατεύθυνση. Δείτε τις διατυπώσεις:
Αρχικό κείμενο
“Για τον τομέα της ενέργειας επιδιώκεται: ………….
(β) η ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας και η σταδιακή απεξάρτηση από ξένες πηγές με την ανάπτυξη των ΑΠΕ”
Τελικό κείμενο
“Για τον τομέα της ενέργειας επιδιώκεται: ……………
(β) η ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας με πλήρη ανάπτυξη των ΑΠΕ, προώθηση της χρήσης εναλλακτικών καυσίμων και η αξιοποίηση εγχώριων πόρων”
Φαίνεται καθαρά πως η αρχική αποδοχή του εγχώριου λιγνίτη, έχει παραχωρήσει τη θέση της στη σιωπηλή αποδοχή και των εισαγόμενων καυσίμων (βλέπε λιθάνθρακα). Εκείνο που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι η υποκρισία των συντακτών του σχεδίου, που, ενώ οπισθοχωρούν άτακτα, στην αποδοχή του λιθάνθρακα, αποφεύγουν να σταθούν στα τεράστια προβλήματα που ανακύπτουν από τη χωροθέτηση του μεγάλου πλήθους και μεγέθους των αντίστοιχων εγκαταστάσεων ηλεκτροπαραγωγής. Εκτός και αν η επέκταση ή δημιουργία νέων τεράστιων λιμενικών εγκαταστάσεων, το πλήθος των μεγάλου μεγέθους θαλάσσιων μεταφορών, η κατακόρυφη εκτόξευση των εκπομπών αέριων ρύπων και η τεράστια περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική υποβάθμιση των περιοχών εγκατάστασης θεωρούνται ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας για να περιληφθούν στο γενικό χωροταξικό πλαίσιο.
Την ίδια υποκρισία αναδεικνύει και η πρόσφατη εξαγγελία του ΥΠΕΧΩΔΕ για το εθνικό σχέδιο κατανομής δικαιωμάτων ρύπων, της περιόδου 2008-2012, στο οποίο προβλέπονται δικαιώματα νέων εγκαταστάσεων (όχι μόνο της ηλεκτροπαραγωγής) ύψους 16,74 εκατ. τόνων CO2 για τα 5 έτη. Όταν είναι γνωστό ότι μόνο οι λιθανθρακικές και λιγνιτικές μονάδες, που έχουν εξαγγελθεί, θα ξεπερνούν σε εκπομπές ρύπων τα 20 εκατ. τόνους CO2 κατ΄έτος. Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα γιατί αποφεύγουν να αναφερθούν στην τεράστια επιβάρυνση (λόγω της ανάγκης εξαγοράς των αντίστοιχων δικαιωμάτων ρύπων) του κόστους παραγωγής της ηλεκτρικής ενέργειας από τις συγκεκριμένες μονάδες;
Έχοντας, λοιπόν, έναν τέτοιο μονόπλευρο προσανατολισμό του ενεργειακού ισοζυγίου της χώρας προς τα ορυκτά καύσιμα, δεν προκαλεί εντύπωση η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και η χωροθέτηση των αντίστοιχων εγκαταστάσεων. Κάτι το οποίο έχει οδηγήσει σε σοβαρή αμφισβήτηση και των ρυθμίσεων του ειδικού χωροταξικού πλαισίου για τις ΑΠΕ. Για του λόγου το αληθές, δείτε σχετικό αφιέρωμα του “Ιού” της “Ελευθεροτυπίας”.
Πολίτες κατά του λιθάνθρακα 